--7-8 Aralık 2012 tarihinde Ankara’da DİSA ve Heinrich Böll Stiftung tarafından düzenlenen “Kürt Meselesinin Çözümüne İlişkin Algılar, Aktörler ve Süreç” konferansında sunulan konuşma metnidir--
Bu yazıda barış sürecini yasallaştıran anlaşmalarda sivil toplumun yeri ele alınacaktır. Dünyada 1990 ile 2010 yılları arasında gerçekleşen 102 müzakerenin neredeyse tamamı anlaşmalarla sonuçlanmış, bu anlaşmalar ise çeşitli yasal düzenlemelerle hayata geçmiştir.
(Christine Bell ve Johanna Keenan’ın Human Rights Quarterly 26 (2004) içindeki “Human Rights Nongovernmental Organizations and the Problems of Transition” makalesinin özetidir.)
Barış bir mücadele alanı. Komisyonlarda mümkün olduğu kadar Kürt, Türk, Laz, Çerkez, Alevi, Ermeni, Rum, Yahudi ve Süryanilere, mağdurlara yer verilmeli ve üyeler yarı yarıya kadın ve erkeklerden oluşmalı.
Nazan ÜSTÜNDAĞ
İstanbul - BİA Haber Merkezi
26 Mart 2013, Salı
30 yıldır beklenen barış süreci Türkiye’ye nihayet geldi. Akla gelmeyenler, bundan birkaç ay evvel dahi inanılmaz olanlar peş peşe gerçekleşiyor.
Sosyal bilimlerde ‘Maduniyet Çalışmaları’ adı verilen ve Hindistan’da ortaya çıkarak, Latin Amerika, Asya ve Afrika’nın tamamını etkisi altın almış olan akımın mimarlarından Partha Chaterjee, kitaplarında halkların sömürge karşıtı savaşlarından söz eder.
Barışma, görüşme ve anlaşma süreçleri sadece sonuç itibarı ile değil, biçim olarak da toplumsal değişiklikler yaratır. Örneğin görüşmelerin arabulucu, gözlemci ya da tanık içerip içermemesi ya da şeffaflık, taraflar arası eşitlik gibi konular, hem egemen hem de mücadele eden özneleri dönüştürme, birbirleri ile ilişkilerini yenden inşa etme potansiyeli taşır. Sürece toplumsal katılımın nasıl olacağı da bundan sonraki düzeni belirleyicidir ve barışın kalıcılığını etkiler.
