Bir kıyamettir gidiyor. “Barış için akademisyenler” bildirisine özellikle iktidar çevreleri büyük tepki gösteriyor, tepkilerin dozu hakaretten tehdide kadar uzanırken, maalesef hukuka uygunluğa hiç özen göstermeyen idari soruşturma ve cezalandırma yoluna da başvurulabiliyor.
Yazının orijinali Bağımsız Gazetecilik Platformu sitesinde yayınlanmıştır.
1128 akademisyenin Barış Bildirisi, önceki tüm çağrılardan hem çok daha fazla destek buldu, hem de çok daha ciddi tepki gördü.
Barış İçin Akademisyenler adı altında düşünce ve ifade özgürlüklerine ilişkin haklarını kullanmak isteyen ve bir imza kampanyası başlatan akademisyenler, Türkiye'de artık maalesef sadece kâğıt üzerinde var olan, fiilen bütünüyle ortadan kalkmış bulunan demokratik haklarına başvurarak bir inisiyatif başlattılar.
Ahmet Bülent Özer
AÜ SBF Siyaset Bilimi ve Kamu
Yönetimi Doktora öğrencisi
“Joseph K, otuz yaşında bir gençti. Sabahın erken saatinde henüz, yataktayken kapısı çalındı. Gelen iki kişi onu tutuklayacaklarını söyledi. Joseph K.’yi tutuklamaya gelenler Joseph K’nin ne suç işlediğini ve kanunun hangi maddesine göre tutuklanacağını ve yargılanacağını bilmiyorlardı.
Siyasilerin hedef gösterdiği akademisyenler, iki haftadır yaşananları Agos’a değerlendirdi.
Akademisyen, aydın rolünün kendisine bahşettiği pozisyonu bırakarak “ekmek davası”nın imlediği kavgaya tutuşmalı, bunu da devletten hak olarak kazanmalıdır. Fikir ve ifade özgürlüğünün ekmek kavgasının bir meselesi haline gelmesi ancak bu kadar berrak bir biçimde ifade edilebilirdi.
Bir anlatı
'Barış İçin Akademisyenler' inisiyatifi tarafından yayımlanan “Suça ortak olmayacağız” başlıklı bildiride imzası bulunduğu için görevden uzaklaştırılan ve hakkında yakalama kararı çıkarılan Yard. Doç. Dr. Latife Akyüz yaşadıklarını BBC Türkçe için kaleme aldı.
Yaklaşık 2 yıldır Düzce Üniversitesi’nde görev yapıyorum. Geçen yıl misafir öğretim görevlisi olarak Belçika’ya gittim ve orada yaşayan Türkiye’den göç etmiş kadınlarla görüşmeler yaptım. Eylül ayında geri dönüp bölümümde çalışmaya devam ettim.
11 Ocak 2016 günü, 1128 (veya genişlemiş haliyle 2218) imzacısı olan Bu suça ortak olmayacağız! başlıklı bir akademisyenler bildirisi yayımlandı. O günden beri bütün toplum bu bildiriyle yatıp kalkar olduk.
İzmir Ekonomi Üniversitesi Öğretim Üyesi Yrd. Doç. Zafer Yörük devletin şiddetine son vererek kalıcı barış için çözüm yollarının kurulmasını isteyen, bunu da bir bildiriyle kamuoyuna açıklayan 1128 akademisyenden biri. Başta Erdoğan, iktidarın ortakları metne öylesine akıl almaz ve tahammül taşıran yanıtlar verdi ki bu sayı çığ gibi büyüdü, başka meslek alanlarına da sıçradı. Daha da büyüyeceğe benzeyen bu destekle bir kez daha umutlanan siyaset bilimci Yörük’le akademiyi, iktidarı, savaşı ve barışın zorunluluğunu konuştuk
Basitlik, faşist estetiğin en önemli özelliğidir. Faşizm, basit olanın, ne olduğu kesin olarak belli olanın, tartışmasız doğruların yüceltildiği bir rejimdir…Oysa akademinin varolma nedeni bizatihi basitliğe karşı verilen bir mücadeledir. Akademi, düşüncenin katmanlarını aralarken insanları da özneleştirir, özgürleştirir.
Devlet hukuk dışına çıkarsa meşruiyeti kaybolur ve bu kaybın açacağı yaralar karşısında devleti yönetenleri uyarmak sadece aydınların ve akademiklerin değil, bütün vicdanlı vatandaşların görevidir.
Güneydoğu Anadolu bölgesinde yaşayan Kürt vatandaşlardan bir bölümü bir yandan onyıllardır mücadele ettikleri eşit vatandaşlık haklarını yasal siyasal yollardan elde edemedikleri için içlerinden çıkan terör örgütünün baskısı altındayken, diğer yandan bölgenin belirli noktalarına çok acımasızca müdahale eden devletin şiddetine maruz kalıyorlar.
Yerellik ve Evrensellik arasında Rojava deneyimi
Bülent Küçük & Ceren Özselçuk
Kürt hareketinin diğer toplumsal kimliklere kapılarını açarak Türkiyelileşmesi gerektiği konusu çokça -çoğu zaman insafsızca- dile getirildi. Demokratik bir zeminde birlikte yaşamın ancak Kürtlerin eşitlik, demokrasi ve özgürlük mücadelesinin diğer toplumsal alanlarda verilen mücadelelerle ortaklaşması durumumda mümkün olacağının altı çizildi. Bu eleştirilerin haklılık payları vardı kuşkusuz, fakat sorulması gereken asıl soru şu: Türkler Türkiyelileşmeden Kürtlerin Türkiyelileşmesi ne kadar mümkün?
Türkiye’nin de imzacısı olduğu 1325 nolu Birleşmiş Milletler Kararı barışın inşasının müzakereler de dahil her aşamasında kadınların eşit temsil edilmesinin sağlanması gerektiğini belirtir. Çünkü
-Kadınlar nüfusun %50’sini oluşturur. Barış süreçleri toplumun yeniden inşa edildiği ve yeni toplumsal sözleşmelerin ortaya çıktığı dönemlerdir. Bu dönemlerde kurulan yapıların tamamında kadınlar eşit temsil edilmezse kadınlar bu sözleşmeye katkı sunmamış, rıza vermemiş olur.
Türkiye’de 30 yılı aşkın bir süredir devam eden savaşın bilançosuna dair sağlıklı veriler bulmak oldukça zor. Buna rağmen, devlet ve devlet dışı kurumlar tarafından yapılan araştırmalar, savaşın yarattığı toplumsal tahribatın boyutları hakkında bize bir fikir veriyor.
Zorunlu göç/Yerinden edilme/Boşaltılan köy ve mezralar
İlk bakışta, başlıkta Haiti Devrimi’nin ve Kürt sorunun birlikte anılması çok alakasız gelebilir kulağa fakat durum hiç de sanıldığı gibi değil. Zira Haiti Devrimi tüm direnen halkların, sınıfların mücadelelerinin nasıl unutturulduğuna, yok sayıldığına, kategorisizleştirildiğine dair çok önemli ipuçları veriyor. Buradan hareketle Kürt sorununda ve barış süreci dediğimiz zaman içinde gelişen birkaç olaya işaret edilmesi gerektiğini düşünüyorum.
Bu yazı 17.04.2013 tarihinde Özgür Gündem'de yayınlanmıştır.
Etkin Haber Ajansı / 21 Nisan 2013 / İSTANBUL (Arzu Demir)
Barış İçin Akademisyenler'den Yrd. Dç. Dr. Erdem Yörük, barışın güvencesinin halk hareketleri ve sokak olacağına dikkat çekti, "Batıda iş daha çok sosyalistlere düşüyor" dedi. Yörük, Halkların Demokratik Partisi'nin yerel örgütlenmelerinin hızla hayata geçirilmesinin ve halkla buluşmasının barışın güvencesi olacağını söyledi.
Özellikle siyaset bilimi ve uluslararası ilişkiler disiplinlerinde kadınlara indirgemeci bir yaklaşımla “uysal” “barışçıl” ve “uzlaşmacı” roller çizen yaklaşımlar olmakla birlikte özellikle 90 sonrası dönemde bu yaklaşımları sorgulayan ve kadınların doğuştan değil öğretilmiş rolleri yüzünden bu sıfatları taşıdıklarını iddia eden yaklaşımlar ortaya çıkmıştır. Kadınlar, doğuştan pasifist değildir. Öyleyse toplumlarda erkek üzerinden öğretilen ve yürütülen şiddet ve uzlaşma uzağı tutumunun nedeni nedir? Kadınların pasifist duruşunun barış süreçlerine getirisi ne olur?
